Najstarsze zachowane ludzkie osiedla zbudowane zostały z kamienia, czy to z megalitów jak w Anatolii, czy wielu warstw łupków jak na północy Szkocji to jednak były to konstrukcje rzadkie, wymagające wysiłku całej społeczności. Społeczności, która dotychczas mieszkała w domach drewnianych i opanowanie umiejętności wydajnej budowy z tego materiału przypisywać należy podbój kontynentów.
Taka sytuacja właśnie miała miejsce przy europejskiej kolonizacji kontynentu północnoamerykańskiego. Wraz z kolejnymi falami osadników z Europy zachodniej na tereny przyszłej Kanady i USA przywieziona została technika budowy domów drewnianych zwana Timber Frame. Technika ta wymagała wieloosobowego i specjalistycznego nakładu pracy. Domy konstruowane były z ciężkich bali drewnianych co przysparzało trudności przy transporcie surowca na miejsce budowy, podnosząc ogólny koszt domu z drewna. Konstrukcje Timber Frame cechuje wysoka wytrzymałość i długowieczność, gdzie najstarsze konstrukcje tego typu w USA powstały jeszcze w XVII wieku.
Niestety technika Timber Frame była zbyt czasochłonna dla dynamicznej kolonizacji i musiała zostać zmodernizowana. Tym krokiem było zastosowanie cieńszych belek drewnianych, które pozwoliły zachować sztywną ramę domu jednocześnie znacząco obniżając koszt budowy. Dla podkreślenia tej znaczącej ewolucji technika została przemianowana na Wood Frame.
Na kolejną zmianę czas przyszedł w latach 30-tych XIX wieku. Kontynuując myśl upraszczania konstrukcji i obniżania nakładu finansowego zdecydowano się na eliminację oczepu oddzielającego poszczególne piętra. W takich budynkach belki ścian wznoszą się nieprzerwanie od fundamentu aż do oczepu, na którym wspierają się krokwie dachu. Dzięki tej zmianie konstrukcyjnej ograniczono do minimum liczbę belek o szerokim przekroju, które były wykorzystywane do konstrukcji oczepów. Pierwsze budynki w tej technice zbudowane zostały w Chicago więc została ona ochrzczona Chicago Framing i uznawana jest za narodziny lekkich domów szkieletowych, która dominowała w USA aż do lat 50-tych XX wieku.
W połowie XX wieku zaczęto wprowadzać nowe rozwiązanie nazwanie Platform Framing. Ta nowa metoda konstrukcji polegała na najpierw stawianiu ścian jednego piętra, następnie zamykaniu go stropem i dopiero wtedy stawianiu ścian kolejnego piętra czy poddasza.
Cała ewolucja konstrukcji drewnianych miała na celu optymalizację zużycia drewna i uproszczenie wznoszenia takich budowli, przy jednoczesnym zachowaniu wysokich standardów bezpieczeństwa. Lekkie domy szkieletowe są zwieńczeniem starań pokoleń konstruktorów i dowodem na nieskończoną pomysłowość ludzkości.
